mejikuhibiniu

Aanvankelijk lijkt het gewoon flirten, een spel in de lichte wind - maar plotseling verandert alles in iets kleverigs, met een vleugje jaloezie en pijnlijk eerlijkheid. Hier zingen ze niet over gevoelens - die spuien ze uit, zoals de restjes koffie uit een mok na een slapeloze nacht. Het klinkt allemaal als een gesprek na een ruzie, waarbij het niet meer uitmaakt wie er gelijk heeft, maar wel heel duidelijk te horen is wie het nog steeds niet losgelaten heeft. Het ritme schommelt tussen "oké, laten we het vergeten" en "maar waarom is het weer zo gelopen". Hierop kun je dansen - maar alleen als je je hart niet erg vindt.