POKOLENIE

De wereld lijkt wijd open te staan, maar toch is het benauwd. Overal krijg je het advies om ‘alles uit het leven te halen’, maar het leven lijkt wel van plastic te zijn gemaakt: het glanst, maar buigt alleen tot de eerste teleurstelling. Achttien is de leeftijd waarop het lijkt alsof je een oneindige toekomst voor je hebt, maar in werkelijkheid is het slechts een lange nacht met een druk hoofd en een droom om ergens heen te vluchten, als het maar niet naar de plek is waar iedereen doet alsof ze weten wat goed is.

Je wilt graag geloven dat dit niet zomaar een jeugdige onrust is, maar iets echts - dat pulserende ‘nog meer’. Zolang de tatoeages glinsteren, de zinnen over dromen en talent ronddraaien, zolang je wilt wegrennen zonder na te denken over de weg, voel je levendig dat het hart misschien de route niet kent, maar wel precies weet waarom het klopt.