Sermon

Soms klinkt het gebed niet in de kerk, maar in de koptelefoon. Zonder kaarsen, zonder koepel, zonder beloften dat ‘het nooit meer zal gebeuren’. Gewoon een stem - vermoeid, maar nog steeds gelovend dat er zelfs uit volledige duisternis licht kan worden gehaald. Er zit geen preek in - alleen een stille koppigheid: “neem mijn pijn weg, ik zal de jouwe dragen”. Alsof het een biecht is tussen twee mensen die al lang niet meer bang zijn om zwak te zijn.

De muziek stijgt op als een ademtocht na een lange stilte. Er zijn hier geen perfecte woorden, maar wel eerlijkheid, verspreid in elke slag, als wijn die iemand toch heeft besloten weer in water te veranderen. En daardoor wordt het lichter - alsof iemand van binnen eindelijk zichzelf heeft toegestaan gewoon te zijn.