Prisoner

Een dronken carnaval van zelfvernietiging - waar de barman de enige priester is en vergeving van zonden wordt gemeten in milliliters. Hier is elke slok een poging om te vergeten, elke grap een masker op de barsten. De muziek dreunt, de lucht is laag en het geweten ligt ergens in de garderobe, samen met de jas die al lang opgehaald had moeten worden. En het lijkt allemaal zo leuk - dansen, lichtjes, het geklingel van glazen - maar achter dit alles schuilt de vermoeidheid van iemand die probeerde beter te worden, maar de duivel heeft het slot vervangen.

Een hooligan-bekentenis onder bas en gitaar, waar tussen de riffs een zacht ‘help’ te horen is. Luid, vies, eerlijk. En zo pijnlijk dat je niet eens weet of je medelijden moet hebben met de held of nog een drankje voor hem moet bestellen.