Król Cyganów

Het vuile, ruwe dagboek van de straat - een stem die even eerlijk als venijnig is, somt diefstallen op, nachten vol beproevingen en lessen die op het asfalt zijn geleerd. De zelfgekozen naam in het refrein klinkt niet als een label, maar als een masker ter zelfbescherming: opschepperij en berouw zijn verweven met een eenvoudige berekening van verspilde jaren en gemiste kansen. Hier vind je een mandjoer in een rugzak, schoenen met gaten en een mentor onder het bordje ‘straat’ - dit alles zit in één glas: bitter, sterk en een beetje grappig.

Muziek als aanleiding voor een verhaal: de gitaar gromt, het ritme klopt ‘rampampam’, het refrein herhaalt de lach-poging tot bedrog en de zigeunerlijke behendigheid als overlevingsritueel. Het gevoel van een nomadenleven - de weg, het inwisselen van munten voor dromen, de helft van het leven op “na hayau” - en tegelijkertijd een verbazingwekkende trots: niets is jammer en niets wil je veranderen. Een beetje ironie, warme vermoeidheid en een gekke zelfverzekerdheid - dat is wat er overblijft na de laatste regel en de eerste pauze.