Синее небо

Soms is pijn gewoon een onvoorzichtige beweging over het glas. Je veegt eroverheen en er blijft een kras achter in de vorm van een kus. Het lijkt alsof je alles hebt uitgeademd, losgelaten, en dan ineens is daar weer dat blauwe lucht boven je hoofd - helder, enorm, als een kans om opnieuw te beginnen.

De liefde is verdwenen, maar heeft geen puin achtergelaten, alleen een licht spoor - als regen na een onweer, dat naar vernieuwing ruikt. Laat het geluk dan niet meteen komen, maar nu is er ruimte in elke ademhaling. En zelfs als het hart nog steeds zachtjes rommelt van zijn innerlijke storm, schittert de hemel al voor ons. Zo blauw dat het zelfs mooi is om eronder verdrietig te zijn.