Поезда

Soms lijkt het alsof je de tijd kunt bedriegen. Gewoon op het perron staan en geloven dat diezelfde trein ooit terugkomt. Dat er achter de ramen weer geen mist zal zijn, maar ogen waarin je thuis kunt schuilen. De wereld om ons heen is al lang een netwerk van routes en toevallige gezichten geworden, maar van binnen denderen de oude wielen nog steeds voort - de herinnering draait rond, als treinen zonder eindstation.

In deze toestand is er geen tragedie, geen hoop - alleen stille koppigheid. Alsof iemand het geluid heeft uitgezet, maar het hart blijft het ritme van het wachten slaan. En laat je hoofd maar bonzen van de gedachten, laat de woorden maar door de lucht schieten als stroomdraden - het maakt niet uit: wachten is makkelijker dan stoppen.