Разлетелись облака

De regen achter de muur lijkt iets ouds, iets onopgelosts te fluisteren. De lucht is dik, je kunt hem bijna met je handpalmen opscheppen, en ergens daarin trilt een zacht ‘je’ – geen roep, geen verwijt, gewoon een echo die zich nog steeds herinnert. De wereld lijkt in stilte gewikkeld, als in een wollen deken - warm, maar een beetje prikkelend.

Het geluid van dit lied is als een ademhaling tussen woorden, wanneer het te laat is om uit te leggen, maar je het nog kunt voelen. Alles is in de wind verdwenen: geluk, zomer, vertrouwde wegen... Maar ergens diep onder deze kou leeft een vreemde rust - de zekerheid dat iemand toch de weg naar het hart zal vinden, zelfs als het al lang door regen is verduisterd.