Пошлю его на… (Acoustic Version)

De nacht ruikt naar onweer en nat asfalt, de tijd rekt zich uit als een oud rubberen koord. Woorden zijn slechts water, en de ogen zoeken een antwoord waar dat niet te vinden is: in de stilte, in de trillende lucht, in de pauze tussen donder en bliksem. Het verlangen is eenvoudig en tegelijkertijd belachelijk: ze sturen me naar de sterrenhemel, alsof het universum een koeriersdienst voor wonderen heeft.

Herhaling - als het tellen van hartslagen: “nog een pijnlijke dag zal voorbijgaan en dan wil je weer leven”. Dit is geen belofte, het is een kleine instructie om te overleven: hoop op een versleten koffer, stop er ironisch optimisme in en zwaai met je hand naar een of andere ster. Een beetje naïef, een beetje moedig - een perfecte combinatie voor een slapeloze nacht.

Hier is geen sprake van dramatische gebeurtenissen, alleen alledaagse magie - versturen, wachten, uitademen. De ironie glimlacht zachtjes, want zelfs als het sterretje te laat komt, klinkt het verlangen om te leven luider dan een onweersbui.