По-другому (Acoustic Version)

Februari lijkt de planeet te hebben uitgeschakeld en haast zich niet om weer aan te zetten: beloften worden net als oude regels geschonden, en in mijn borstkas voel ik ofwel gelach, ofwel een kleine adrenalinestorm. De scènes volgen elkaar op als nummers in een slecht cabaret - ergens wordt er gedanst, ergens klinkt er een pauze, en om de een of andere reden ruikt het allemaal naar nat asfalt en sigaretten, die makkelijker te weigeren zijn dan de gewoonte om lief te hebben.

Op de drempel - dronken en boos, met een nachtelijke vastberadenheid die barst van de realiteit; ernaast - een ander, wiens refrein warmer is dan een luid concert. Niet over helden en niet over drama, maar over die vreemde alledaagse magie: liefde die niet langer de enige regel is en ‘anders’ is geworden. Dit is geen tragedie, maar een nette rebus met een ironische glimlach - je kunt gewoontes opgeven, het concert opgeven, maar je kunt het verleden niet zomaar uitroken.

Het refrein keert terug als een ongewenst hartritme: nog een pijnlijk moment - en weer het verlangen om te leven. Hier is geen pathos, alleen een warme, ietwat brutale vastberadenheid - om veranderingen te accepteren, je te verwarmen met een nieuw refrein en de nacht luider te laten zijn dan gebroken beloften.