Kampfgeist 6

Soms lijkt het leven op een zware rugzak, waarin om de een of andere reden een betonnen blok verantwoordelijkheid is gestopt, een paar stenen met de naam ‘zelfontplooiing’ en nog een andere met de naam ‘wees een voorbeeld voor kinderen’. En je draagt het zonder te klagen, je glimlacht zelfs, totdat je schouders beginnen te branden. Maar dan betrap je jezelf op de gedachte: hoe sterker je rug, hoe makkelijker het voor anderen om te ademen.

In dit liedje is geen sprake van heroïek, alleen van eerlijke vermoeidheid vermengd met koppigheid. Hier zoeken ze geen gemakkelijke wegen en huilen ze niet in een hoekje als ze weer met hun gezicht in het stof vallen. Ze staan gewoon op, kloppen het stof van zich af en gaan door, omdat er geen ander scenario is bedacht.

De hartslag klopt alsof een metronoom ‘hou vol’ tikt, en ergens tussen de regels door hoor je de filosofie van degenen die een eenvoudig ding hebben begrepen: als je toch moet vallen, laat het dan met je hart in je handen zijn, en niet met lege handpalmen.