Świat się wali

Soms klinkt het pantser niet, maar kraakt het gewoon uit zijn voegen. Aan de buitenkant een stenen gezicht, aan de binnenkant brokkelt het pleisterwerk af bij elke poging om te doen alsof ‘alles onder controle is’. De wereld stort stil in, zonder speciale effecten, alleen een zoemend geluid in de oren en op elkaar geklemde tanden. Hier lijken zelfs tranen een luxe, een ongeoorloofde zwakte die je niet kunt kopen, noch voor roem, noch voor geestkracht.

Maar toch wil je - al is het maar voor één nacht - niet ijzersterk zijn. Niet weglopen voor je gevoelens, niet doen alsof je koelbloedig bent, maar jezelf gewoon toestaan om te ademen. Ook al lijkt het kwaad dichterbij dan je zou willen en rijdt de realiteit rechtstreeks op je zenuwen, als een boze Uber-chauffeur zonder veiligheidsgordel. Want soms is het meest moedige niet volhouden, maar toegeven dat je geen kracht meer hebt om vol te houden.