Аритмия

Er zijn gevoelens die je niet stil kunt beleven. Ze zijn luidruchtig als een regenbui op het dak en genadeloos eerlijk - alsof het lichaam zelf heeft gekozen wie het bij elke ademhaling moet schudden. Dit is geen liefde uit de leerboeken: hier wacht men niet tot de ander ‘terugbelt’ of ‘als eerste schrijft’. Hier leeft men gewoon in aritmie - met z'n tweeën, synchroon, zonder vangnet.

Een aanraking wordt een diagnose, afhankelijkheid een manier van ademen. In het hoofd is alles al lang door elkaar gehaald: waar zijn de grenzen, waar ben jij, waar ben ik. Er blijft alleen dat vreemde geluk over, wanneer zelfs pijn goed lijkt. Wanneer je wilt dat alles ophoudt - maar jij niet.