ワールドエンドガールフレンド

Liefde klinkt hier niet als een bekentenis, maar als een wetenschappelijk fenomeen. Zoiets als ‘de zwaartekracht van gevoelens’ of ‘een planetaire storing in het emotiesysteem’. Alles viel samen: de sterren, de ademhaling, het tempo van het universum. Zelfs de tijd, die gewoonlijk onverschillig staat tegenover mensen, leek plaats te maken zodat er genoeg ruimte was voor een kus. En het maakt niet uit dat alles gedoemd is te verdwijnen - sterren, liedjes, steden. Op dit moment lijkt het alsof dat juist de zin ervan is - om te kijken hoeveel waanzin er in één aanraking past, terwijl de wereld oplost in het licht.