Printemps

Ergens tussen de betonnen huizen en uitgebluste dromen brandt een zwak lichtje - niet van hoop, maar van koppigheid. Hier gaat het niet om romantiek, maar om overleven met rechte rug en op elkaar geklemde tanden. Liefde staat op pauze, gevoelens blijven achterwege en het leven is als een eindeloze maandag met de belofte dat het later beter zal worden. Het klinkt vermoeiend, maar niet als een nederlaag: gewoon een mens die geen tijd heeft voor ‘ciao’, omdat hij het tempo moet bijhouden terwijl al het andere instort. De muziek lijkt over de scheuren in het asfalt te lopen - hard, somber, maar met een zacht vuur van binnen, dat zelfs verwarmt als de hele wereld heeft besloten om af te koelen.