Placebo

Alsof de nacht in Parijs besloot om eens goed te praten. In het raam worden de lichten weerspiegeld, in het hoofd worden gedachten vermengd met rook en half opgedronken wijn. Alles is een beetje in strijd met de logica: het verdriet verdwijnt en komt weer terug, als een voorstadstrein die nooit op tijd komt. De ogen zijn rood van vermoeidheid en blauw van dromen.

Ze wil goud voor haar moeder en een beetje liefde voor zichzelf. Al het andere kan worden genezen met een placebo, want soms is het niet het medicijn dat belangrijk is, maar wie er naast je staat terwijl het werkt. Het hart springt op het ritme van een rodeo, klopt onregelmatig, maar levendig. En zelfs in eenzaamheid blijft er ruimte voor warmte - stil, als het licht van een etalage in een lege straat na de regen.