Esa Estrella

Er is altijd die ene persoon aan wie je zelfs tussendoor denkt - wanneer je je tanden poetst, door je tijdlijn scrolt of gewoon uit het raam kijkt, waar diezelfde ster weer schittert. Het doet geen pijn, maar je voelt een lichte echo van binnen: “Wat ben je nu aan het doen?” Het lijkt alsof het allemaal al lang voorbij is, maar je geheugen is koppig - het brengt je het gelach, de ogen, de gekke gewoontes in herinnering, als een trailer van een film die je al honderd keer hebt gezien, maar toch weer bekijkt.

Het lied klinkt als een nachtelijke wandeling door je herinneringen - met lantaarns, de geur van regen en de stille koppigheid van liefde die niets vraagt, maar er gewoon is. Het soort liefde waar je niet voor wegloopt, maar eerder rustig naast loopt, glimlachend naar de hemel, alsof iemand daar, aan de andere kant, ook omhoog kijkt.