Cartier

Het is alsof de dageraad je overrompelt: de tafel ligt vol met flessen, je telefoon staat vol met ongelezen berichten en in je hoofd zit nog steeds diezelfde meid die zonder iets te zeggen is vertrokken. De woorden klinken grof, soms bijna grappig door hun directheid, maar daarachter hoor je geen boosheid, maar wel een gevoel van wrok dat je niet zomaar van je af kunt zetten.

In het refrein - het eeuwige Mexicaanse drama van nachten met poeder, Barbie en tequila, waar de ochtend komt voordat je de tijd hebt om te vergeten. Het gaat niet over heldendom, maar over hoe dom en echt pijnlijk het is om iemand in je hart te blijven houden die niet eens een afscheidskus heeft gegeven. De muziek ruikt naar een kater, het licht van de lamp boven de keuken en iets dat nog lang niet zal verdwijnen.