Adriano

De clublucht ruikt naar lipgloss en benzine: waar in de verhalen scènes worden gespeeld, vinden in het levendige licht transacties en kleine drama's plaats. In woorden - een portret van een meisje met een strak lichaam, met vrienden die haar steunen en met één voet in de show en de andere in de rij bij de ingang: alles in het zicht, alles onder controle, en tegelijkertijd - een beetje leeg. De stem bladert als het ware door haar profiel en noteert de kilometers die ze heeft afgelegd en de kleine trucjes die haar onbereikbaar en tegelijkertijd zo kwetsbaar maken.

Onder de beat hoor je het vertrouwde ritme van de opkomst: Mercedes-Viano, vijftien in de salon, “terug naar de cheque” en het gokken met namen als Adriano - dit zijn niet zomaar replieken, dit is een kaart om te overleven. Opschepperij gaat hand in hand met vermoeidheid, en opzichtige chic met een pragmatische deal: liefde wordt meteen uitgesteld, een ring is niet voorzien, maar er is wel een rekening en een motor die niet in de steek laat. Al deze glossy drukte lijkt op een avondmasker - het schittert mooi, verwarmt even, en dan wil je weer het licht uitdoen en begrijpen wat er werkelijk overblijft.