SAD SONG

De maan hangt zo dicht boven je hoofd dat je hem bijna kunt aanraken, maar toch lukt het niet om de juiste woorden te vinden. In plaats van bekentenissen zijn er onsamenhangende halve waarheden, in plaats van afscheid is er het eeuwige ‘nog even’. En hoe dom is dat: het lijkt een triest, bijna rouwlied, maar je glimlacht omdat het allemaal zo kinderlijk oprecht klinkt, met datzelfde ‘wat maakt het uit dat het niet kan, ik doe het toch’.

Of het nu gaat om liefde, of om de angst om die te verliezen, of om de onmogelijkheid om gewoon ‘vaarwel’ te zeggen. Een grappige en bittere mengelmoes van Engelse en Japanse zinnen, alsof het hart in alle talen tegelijk spreekt, als ze het maar begrijpen. Het resultaat is tegelijkertijd huilen, een bekentenis en een belofte. Een manier om met de eeuwigheid in het reine te komen: luid zingen dat afscheid nemen toch niet bestaat.