Lo Que Pasó, Pasó - feat. Marta Santos

De verbeelding schetst een mooie herindeling van het lot: in het volgende leven een timmerman, om een klein huisje in een hoekje van de hemel te bouwen; in het volgende leven een ingenieur, om een brug te bouwen naar de warmte van een vreemde kust. Het klinkt allemaal als een aantekening in de marge van een dagboek, waarin praktische zorg en kinderlijke ondeugendheid samenkomen: bouwen, schoonmaken, het verhaal opnieuw beginnen volgens een nieuw plan.

Het refrein klinkt als een stille herinnering in de ochtendthee - wat voorbij is, is voorbij, maar de wereld draait door en wonden kunnen vanzelf genezen. Pijnlijke plekken lijken vandaag luider, simpelweg omdat het licht zwakker is; even later zullen ze veranderen in een mooi litteken met een verhaal waar je om kunt glimlachen. Geen pathetiek, eerder een lichte filosofie aan de marktkraam: neem wat je warm maakt, de rest kun je op de plank leggen.

En in het refrein van het liedje wordt voorgesteld om het scenario te herschrijven: de loop veranderen, het einde verbeteren, nog een take doen, voordat de tijd om is. Er zit een beetje brutaliteit en veel warmte in: de bereidheid om wie dan ook te zijn - zelfs een kleine rover voor de maan - als je elkaar maar weer kunt ontmoeten. Het einde vraagt om een herhaling, als een verlangen om een nieuwe pagina te schrijven en de hoop niet te verliezen.