The Roses

Plotseling blijkt dat het binnen helemaal niet leeg is, maar dat er gewoon al lang niemand meer het licht heeft aangedaan. En dan zien we tussen het asfalt plotseling rozen opkomen - uitdagend, levendig, met de geur van hoop. Het leek allemaal vertrouwd: duisternis, de gewoonte om weg te lopen, stilte in plaats van beloften. En nu is er warmte, alsof iemand de gebroken stukjes zo kan samenvoegen dat het beter wordt dan het oorspronkelijk was. En zelfs angsten klinken zachter als er iemand in de buurt is die je vasthoudt.