Chuniri

Het beton onder mijn voeten is allang niet meer eng, het is een uitgangspunt geworden. Uit de scheuren stijgt zelfvertrouwen, vermengd met het geluid van motoren en het gekraak van sneakers op asfalt. Elke lettergreep als een knal onder de ramen van andermans twijfels. De wereld lijkt tegen te hebben gewed, maar wie zegt dat je niet kunt winnen door volgens je eigen regels te spelen? Hier draait alles om de balans tussen chaos en controle: gouden armbanden om de polsen van degenen die gisteren nog kleingeld telden voor sigaretten. In elke slag een herinnering dat zelfs als de flow hapert, het ritme toch doorgaat. Onder de bas trilt diezelfde honger, niet naar roem, maar naar het bewijs dat overleven niet genoeg is, je moet luider klinken dan de stilte.