le scarpe slacciate

Bevroren liefdesliedjes als restjes zomer in de vriezer: ze ruiken nog wel naar zon, maar verwarmen niet meer. Rondom herinnert alles aan het verleden, als planeten die vastzitten in de baan van vreemde dingen. Zelfs de koelkast lijkt te zoemen op het ritme van gebroken beloften. Alles in dit geluid is als een poging om een film opnieuw op te starten die is blijven steken op het belangrijkste beeld. Nutteloos: het internet vangt geen gevoelens, het signaal komt niet terug. Alleen de geur van de zomer blijft nog op mijn handpalmen hangen, als een spook van wat had kunnen zijn als er geen lekke banden waren geweest en geen gesloten rugzak waarin niets meer paste. De muziek schommelt tussen bitterheid en lachen om je eigen naïviteit, alsof iemand zichzelf had beloofd niet te huilen, maar toch giechelt wanneer het hart weer in tweeën scheurt.