TU

Liefde is als een lift die leegloopt: soms stijgt ze tot aan het dak, soms daalt ze met een donderend geluid, waarbij ze een echo van geschreeuw en gelach in de oren achterlaat. Hij lijkt weer op de bodem te zitten, maar toch trekt hij zich tot haar aangetrokken, tot degene die mooi kan boos worden en half kan vergeven. Tussen de beten van woorden en de kussen met een vleugje Hennessy wordt een vreemde tederheid geboren, moe, eerlijk, met blauwe plekken onder de ogen en goud om de pols. Elk couplet is als een gesprek na een ruzie, waar in plaats van excuses bas te horen is, en tussen de regels de wens om niet los te laten, zelfs als het al te laat is. En in dit eeuwige "tu-tu-tu" zit iets pijnlijk levends: de poging om niet gelijk te hebben, maar gewoon te blijven.