Dai che fai

Alsof de oude binnenplaats plotseling tot leven kwam onder het licht van neonramen. De stenen muren herinneren zich stemmen, het rinkelen van belletjes bij de ingang en de baslijnen uit telefoons waarmee ooit, net als met spieren, werd opgeschept. In de lucht dezelfde verveling, dezelfde slapeloze tederheid, alleen in plaats van sigarettenrook herinneringen aan nachten waarin alles eeuwig leek. De muziek rolt door de buurt, raakt de ramen, beroert de toetsen van de piano die achtergelaten is in iemands keuken. Waar ze vroeger droomden om te ontsnappen, proberen ze nu gewoon om tenminste een beetje vrijer te ademen. En dat klinkt allemaal niet als nostalgie, maar als een stille protest tegen het ouder worden: met een vleugje stof, het rinkelen van glas en een lach die niet wil eindigen.