La tana del granchio

Als de geur van zeezout die na een lange zomer op de huid is achtergebleven, verbergt het lied tegelijkertijd vermoeidheid en tederheid. Alles in haar is net niet op zijn plaats: de gitaar die zwijgt, de tas met gaten, de liefde die vergeten is in de auto onder de zon. Maar in deze chaos heerst een vreemde warmte, alsof iemand stilletjes zijn gevoelens bekent, niet wetend hoe hij de juiste woorden moet vinden. Ze klinkt als een avondbries na een ruzie: koel, koppig, bijna vergevend. Elk couplet sleept zich voort als een gesprek dat al lang beëindigd had moeten zijn, maar niemand durft de eerste stap te zetten. En toch klinkt er zorg in zijn stem, onhandig en oprecht, als een poging om "ik hou van je" te zeggen, stotterend halverwege.