Oral

De maan is soms dichterbij dan het lijkt, vooral als ze boven je bed hangt en op iemands lippen lijkt. Alles is wankel, bijna een droom, waar de grenzen tussen verlangen en herinnering vervagen als licht in de schemering. De geest fluistert: "het kan niet", het hart antwoordt: "en als het toch kan?". En zo begint de eeuwige dialoog tussen wat juist is en wat onmogelijk te behouden is. De lucht trilt van een zacht "alsjeblieft", alsof de wereld met één fluistering kan worden overtuigd. Zelfs het aanraken van haar verandert in een gebed, niet om passie, maar om de toestemming om even te mogen leven. Alles om me heen lost op in dit "weet niet", en van deze onzekerheid wordt het niet eng, maar vreemd warm, net als van het licht van diezelfde maan die boven het bed hangt en alles al eerder gezien lijkt te hebben.