Melancolía

Het ruikt naar warme tegels en iets huiselijks, alsof de tijd aan de vensterbank is blijven plakken en niet weg wil. De kamers fluisteren over een aanwezigheid die er niet meer is, maar de muziek probeert te overtuigen dat herinnering ook een vorm van terugkeer is. Elk akkoord is als een stap over een bekende vloer, waar nog steeds de sporen staan van iemand die belangrijk was. Alles om me heen lijkt een beetje onvolmaakt, maar juist in die onvolmaaktheid zit gezelligheid. Wanneer melancholie niet drukt, maar omarmt; wanneer een lege zaal plotseling gevuld wordt met de adem van een melodie, en stilte ophoudt vijand te zijn. Liefde is hier niet als een flits, maar als een zacht licht dat nog steeds blijft schijnen, want zonder dat zouden de muren gewoon muren zijn.