LA FAMA

Fame ruikt zoet, maar brandt als een strijkijzer dat op zijde is achtergelaten. Eerst lijkt het gewoon een vonk van aandacht, een paar flitsen, iets meer likes en licht. Dan weet je niet meer waar het podium eindigt en het hart begint. Alle blikken, alle applaus, alsof het voer is voor een beest dat steeds meer eist. En toch dacht ik dat liefde en roem naast elkaar konden leven, onder één deken. Het bleek van niet. Glorie verdraagt geen buren, vooral niet degenen die echt liefhebben. Ze heeft haar eigen regels: ze aait je over je hoofd als je in de camera lacht, en bijt zodra je je omdraait. Laat je vergeten wie er voor haar was, en vertrekt dan zonder afscheid te nemen, en laat een echo en een droge keel achter. Met elk akkoord is het alsof je een gesprek voert met je ex, naar wie je je toch aangetrokken voelt, wetende dat het weer pijn zal doen.