Berghain

Het ruikt naar hete lucht na een onweer, alsof je het geluid kunt horen van elektriciteit die wrijft als handen tegen elkaar. Een botsing van licht en vlees, gebed en woede, tederheid en pijn. Alsof iemand probeert redding af te smeken, maar dat doet met een tong van vuur. Het klinkt als een mantra die wordt uitgesproken op de grens tussen een kus en een beet. Daarin lost zoetheid op in bloed en wordt liefde geen gevoel, maar een invasie. En hoe meer je je verzet, hoe dieper het doordringt. Het lijkt niet op een lied, maar op een ritueel van twee mensen, verweven door angst, woede en het geloof dat pijn heilig kan zijn.