Los cuervos se lo pasan bien

Het lijkt erop dat ze hier niet over verdriet zingen, maar over de gewoonte eraan. Alsof je al lang met je eigen melancholie leeft als een oude buurman: soms irriteert het, maar toch drinken jullie samen ochtendkoffie. Vermoeidheid viel zacht, bijna gezellig, en de duivels uit het refrein waren eerder oude bekenden dan vijanden. En dat alles op het ritme van de weg, waar elke stap tussen "ach, laat maar" en "wat als het lukt" inzit. Zelfs als er geen kracht meer over is, klinkt de muziek nog steeds, en herinneren de benen zich vanzelf hoe ze moeten dansen, terwijl er zwarte vogels naast je giechelend rondspringen.