A contraluz

De foto in mijn portemonnee is al vervaagd, maar blijft koppig zitten - als een herinnering die niet wil loslaten. Alles aan haar gaat over dat ene moment waarop het leek alsof het licht alleen op hen twee viel, en zelfs een fout eruitzag als een geschenk. Triest, maar met een lichte glimlach - want iets is toch goed gegaan: ervaring, de stilte na de storm en het vermogen om komma's te zetten tussen "het deed pijn" en "maar niet voor niets". In elk akkoord weerspiegelt zich het verleden, dat eerst breekt en dan leert om rechtop te staan. En hoewel het een kleine persoonlijke apocalyps was, klinkt het nu bijna teder - als een erkenning dat zelfs uit puin een lied kan worden gemaakt.