Hingga Tua Bersama

Wanneer de pijn niet meer van binnenuit scheurt, maar gewoon ergens onder de ribben rustig zit en samen met de ademhaling zucht - dan worden zulke liedjes geboren. Ze schreeuwen niet, ze twisten niet met het lot, ze zweren niet meer lief te hebben. Ze beloven gewoon - tot het einde, tot de laatste adem, zolang er überhaupt "tijd" is. Het is als een brief die niet verstuurd hoeft te worden - de geadresseerde weet toch al van wie hij hem krijgt. De stem klinkt zacht, bijna fluisterend, alsof hij bang is de herinnering te verjagen, en de muziek stroomt als avondregen over het glas: rustig, nederig, maar toch met een vleugje weemoed. Liefde is hier niet jong en dramatisch - het is volwassen, moe, maar volhardend. Die geen bewijs vraagt en geen wederkerigheid eist, omdat ze allang iets is geworden als ademhalen. En het lijkt erop dat als je haar weghaalt, haar hart gewoon stopt met kloppen.