La botella

Soms lijkt het leven op een oude actiefilm, waarin de hoofdpersoon tegen alle verwachtingen in overleeft - met versleten sneakers, maar met een gouden hart en een soort koppig licht in zijn ogen. Gisteren - vuil, verraad en telefoontjes uit de gevangenis. Vandaag - flitsen, champagne en die ene zin "het leven lacht me toe", niet gezegd met schijnbaar plezier, maar met vermoeide dankbaarheid. Hier gaat het niet om opscheppen, maar om uitademen. Over het moment waarop je voor het eerst in lange tijd gewoon een glas wilt heffen en niet wilt nadenken over wie er is gekomen en wie er is afgehaakt. Wanneer je beseft dat dit alles – pijn, jaloezie en eenzaamheid – slechts de achtergrond is van je eigen melodie. En laat de oude wijk nog steeds bruisen, de sterren schijnen toch helderder als je eindelijk hebt opgehouden je kop in het zand te steken.