A contraluz

De oude foto in mijn portemonnee is bijna uit elkaar gevallen, maar ik kan hem niet weggooien. Het is als een klein portaal naar waar de zon nog schijnt, zelfs als het licht tegen de stroom ingaat. Het lijkt erop dat iemand hier een ramp heeft overleefd met een verbazingwekkend gevoel van waardigheid - het lijkt alsof alles is ingestort, maar onder het puin steekt een draak uit met een zakdoekje, die nog steeds kan huilen en grapjes kan maken over zichzelf. Het lied klinkt als een gesprek met het verleden, waarin de wrok al is vervaagd en alleen een lichte glimlach is overgebleven: ja, alles was ongelegen, ongepast, belachelijk - maar, verdomme, zo menselijk. En van die oprechtheid wordt het warm vanbinnen, alsof iemand voorzichtig een komma heeft geplaatst waar eerst een punt stond.