Serana

Er zijn avonden waarop je geen zin hebt om naar betekenissen te zoeken - je zit gewoon in een halfdonkere kamer, en de lucht ruikt naar regen en afscheid. Alles lijkt rustig, maar ergens diep van binnen krabt het geheugen zachtjes, herinnerend dat loslaten niet hetzelfde is als vergeten. De melodie klinkt zacht, als een oude brief die opnieuw wordt gelezen in de hoop een bekende stem tussen de regels te horen. In elk woord zit een les voor onderweg: hoe word je volwassen, terwijl je ziel nog steeds terug wil, naar de tijd waar "wij" was. En toch zit er iets vreemds warms in. Alsof het hart nederig bij het raam gaat zitten en fluistert: "Oké, kom terug als je kunt. En als dat niet zo is, wacht ik nog even.