We Don't Talk Anymore

Vroeger verliepen gesprekken moeiteloos - als berichten die zonder spellingcontrole werden verzonden. Nu klinkt de stilte tussen de twee telefoons luider dan welke beltoon dan ook. De vingers herinneren zich nog hoe ze het nummer draaiden, maar het geheugen van het hart kan helaas niet met een swipe worden gewist. Al die "hoe gaat het?" en het lachen om onzin bleken ineens een luxe te zijn. Alleen de bekende spookbeelden bleven over - de melodie van de melding, de gedachten over met wie diezelfde domme memes nu worden gedeeld. En ja, natuurlijk wil ik helemaal niet weten welke jurk, welke handen, welke woorden er nu naast me zijn. Maar de gedachten komen toch - als spam waar je je niet voor kunt afmelden. Het lied ruikt naar een oude chat waar het laatste bericht hangt met een triest "gelezen". Het lijkt wel alsof iemand het geluid van herinneringen heeft uitgezet - en ze blijven toch doorspelen.