カメレオン

De wereld in dit geluid ademt als door glas - alles is zichtbaar, maar je kunt het niet aanraken. Echoot van het oude station, een beetje roestige wind tussen de woorden, en ergens daar - een man die ooit bekend was tot de laatste schaduw van zijn blik. Nu schittert hij als het ware in nieuwe kleuren, vreemd, maar o zo mooi. Het nummer ruikt naar regen die zonder waarschuwing begint: eerst een lichte rimpeling in het geheugen, dan een stortbui die oude nuances van gevoelens wegspoelt. Maar in plaats van wat is uitgewist, verschijnt er plotseling iets nieuws - niet beter, niet slechter, gewoon anders. En in die veranderlijkheid schuilt een stille troost: zelfs de meest onvervulde dingen blijven leven op het doek, als je maar de moed hebt om de kwast weer op te pakken.