Kalashnikov

De hand lijkt het metaal getemd te hebben - koud, zelfverzekerd, als een oude vriend van nachtelijke feesten en slapeloosheid. Er liggen flessen, lege glazen en een nieuwe portie risico naast elkaar; het geluid van champagne springt als een hartslag, en de Kalashnikov op het nachtkastje verandert in een absurd veiligheidsspeeltje. Hier is alles door elkaar: een kater, kaarten in zwart-rode tinten, een weddenschap bij Tipico en pogingen om nuchter in slaap te vallen - en in deze chaos ontstaat een vreemde, bijna tedere gewoonte aan gevaar.

De stem in de tekst spreekt niet over de romantiek van de held, maar over de gewoontes van de grote stad: praatjes in plaats van daden, een lege portemonnee en valuta die alleen bestaat uit littekens en ervaring. Ironisch en warm - alsof ze glimlachen door hun tanden heen: “maak je geen zorgen, serieuze beslissingen kunnen wachten tot je nog een glas hebt gedronken”. Het leven op het randje, waar de keuze tussen liefde en verwonding ruikt als iemands garderobe van gisteren - fris, vies en bijna huiselijk.