Train Wreck

Soms verandert het leven in een ware ramp, wanneer je temidden van de brokstukken van je eigen beslissingen staat en probeert te begrijpen hoe het allemaal zo heeft kunnen lopen. Buiten lijkt het stil, maar van binnen is er rook, vonken en een stem die fluistert: “Het is nog niet tijd.” En in deze vreemde schemering verschijnt plotseling hoop - absurd, koppig, als een spruit uit het asfalt. Het belooft geen magische redding, maar reikt gewoon een hand en helpt je opstaan terwijl de as nog warm is.

Elke regel is als een zucht na een schreeuw - over hoe graag je wilt terugkrijgen wat kapot is, wilt wissen wat gezegd is, jezelf weer bij elkaar wilt rapen. Niet omwille van de drama, maar omwille van het leven zelf. Want ergens onder de lagen van pijn, onder het “bad blood” en de vermoeidheid, ademt het huis nog steeds - dat innerlijke huis, waar je opnieuw kunt beginnen met bouwen.