epiphany

De oorlog klinkt hier niet als geweerschoten, maar als vermoeidheid. Niet als het gedonder van heldendom, maar als een zachte zucht, wanneer er geen woorden meer over zijn. Het lijkt alsof alles bevroren is in de lucht tussen inademen en uitademen - tussen ‘hou vol’ en ‘vaarwel’. In dit geluid - de puls van de operatielamp, voetstappen in het zand, plastic waardoor je nog steeds de hand van een ander kunt voelen.

Ergens tussen de twintigste minuut slaap en de twintigste uur pijn ontstaat er een vreemde verlichting - alsof de wereld even besluit uit te leggen waarom dit allemaal gebeurt. Maar dat lukt niet. En er blijft alleen dit fragiele ademhalingsritme over - als bewijs dat de mens nog leeft.