TOXIC

Ergens tussen het telefoontje “laten we afspreken” en de beslissing “het is genoeg” blijft altijd een vreemd gevoel hangen. Alsof je het tabblad hebt gesloten, maar de muziek nog steeds speelt - zachtjes, van binnenuit. Het lijkt allemaal duidelijk: mensen zijn niet compatibel, de gevoelens zijn uitgeput, zelfs de zin “ik ben giftig” klinkt bijna als een liefdesverklaring. Bijna.

En toch is het geen drama, maar een lichte kater van emoties. Wanneer je beseft dat je herinnerd zult worden - niet omdat je perfect bent, maar omdat je er was. Je stem, je geur, je gewoonte om meteen te reageren - dat alles zal ergens ‘în mintea ta’ blijven leven. Dat betekent dat het niet voor niets was dat je lawaai maakte, dat je belde. Het is gewoon tijd om de meldingen uit te schakelen en je hart te laten rusten van de eeuwige ‘ultima oară’.