Tie you down

Er bestaat een vreemde kunst: willen en niet bezitten. Het is alsof je water in je handpalmen houdt: het lijkt dichtbij, het lijkt van jou, maar zodra je je vingers sluit, loopt alles weg. Hier zijn de gevoelens niet luidruchtig, zonder geschreeuw en drama. Gewoon een lichte verwarring van twee volwassen mensen die lijken te weten hoe de wereld in elkaar zit, maar toch tegen hun eigen tegenstrijdigheden aanlopen. Liefde is er, vrijheid is nodig, maar de formule klopt niet.

Het klinkt allemaal als de ochtend na een lang gesprek: stil, een beetje ongemakkelijk, maar echt. Wanneer je al begrepen hebt dat je niemand kunt ‘binden’, zelfs als je dat heel graag zou willen. En dat maakt je een beetje verdrietig, een beetje vrolijk - alsof je glimlacht terwijl je kijkt naar wat niet gelukt is, maar toch mooi was.