Don't Remind Me (with Anderson .Paak)

Soms gedraagt het hart zich als een dronken IT'er op een bedrijfsfeestje - het weet wel dat het beter is om zijn ex niet te schrijven, maar opent toch de chat en typt nostalgisch “weet je nog?”. In dit nummer zit dezelfde energie: een poging om gevoelens te verdrinken in alles wat niet aan het verleden herinnert. Of dat nu in een glas is, in een pil of in het oorverdovende lawaai van een club. Als het maar niet aan het feit doet denken dat de handen zich meer herinneren dan het verstand toestaat.

Het ritme klopt als een verontrustende gedachte om drie uur 's nachts: het lijkt alsof het al voorbij is, maar van binnen echoot het nog steeds met oude gesprekken. Tussen de regels door - vermoeidheid van het vechten tegen spoken die hardnekkig weigeren te verdwijnen. Het gaat niet eens om het lijden, maar om de nederigheid. Wanneer je begrijpt: vergeten is moeilijk, maar ermee leven is ook mogelijk. Gewoon de muziek iets harder, de drank iets sterker, en de avond is niet meer zo scherp.