GOAT

Geluiden als de nachtelijke hartslag van de stad: leer, metaal en benzine onder je voeten. Het ritme klinkt als voetstappen op nat asfalt - het gekraak van kettingen, het klikken van een pistool, en de gedachte komt in je op dat de hele wereld vandaag één grote etalage is van dure horloges en lege blikken. Opscheppen is hier niet alleen een stijl, maar een werkhouding - kettingen glanzen, stapels bankbiljetten worden opgestapeld, en dit alles schittert als een kerstboom tegen een achtergrond van zweet en rook.

De tweede gedachte gaat over de code: werken of niets, geld in plaats van woorden, respect dat wordt afgedwongen in vechtpartijen en nachtelijke races. Er zit een soort alledaagse warmte in deze brutaliteit - vermaningen in plaats van liefkozingen, lessen aan de zoon in plaats van sprookjes, de gebruikelijke hardheid als een vorm van zorg. De ironie is dat onder de lawine van bedreigingen een eenvoudige overlevingsformule schuilgaat: vasthouden aan wat je hebt, niet opgeven en betalen voor de rekeningen van een wereld waar de regels zijn geschreven in de stille straten.