Okna

Buiten het raam zie je verouderde garages en mensen die de weg kwijt zijn; de stad lijkt vast te zitten in monochroom en je wilt tegen iedereen zeggen: “Doe het licht aan”. In de stem klinkt een stille vermoeidheid en tegelijkertijd een eenvoudige vriendelijkheid: observaties over jongens die doelloos rondrennen, over ouderen met natte ogen en over vogels die nog steeds weten waar de vrijheid is. Het is het gevoel van een wandeling door de lege straten bij zonsopgang, wanneer de wereld nog zwak en teder is, maar al niet meer liegt.

Dromen strekken zich uit over de stad als een oude regenjas - warm, een beetje vochtig, maar beschermend. In deze melancholie is er ook plaats voor een beetje ironie: het leven is hard en onaangenaam, maar iemand laat toch een kaartje voor morgen achter en draagt hoop in zijn zak - ook al is het maar een zak met afhaalmaaltijden. De toon is zacht, alsof er in je oor wordt gefluisterd: het is ongemakkelijk om te luisteren, maar tegelijkertijd ook nodig - want in de stilte zijn de meest eerlijke woorden te horen.