Prizonieri În Trecut

Dit lied is als een afgesloten kamer uit het verleden, waar de lucht nog steeds ruikt naar onuitgesproken woorden. Je hoort een trillende stem die het beu is om uitleg te geven, maar zich nog steeds herinnert hoe sterk hij geloofde. Dit is niet zomaar een verhaal over een scheiding, het is een kroniek van een innerlijke strijd, waarin liefde en pijn zo sterk met elkaar verweven zijn dat je niet meteen kunt zien waar het ene ophoudt en het andere begint.

Er is veel eerlijkheid: de erkenning dat de verwachtingen hoger waren dan de realiteit, en dat herinneringen sterker aan het bewustzijn kleven dan je zou willen. Maar door de tranen en de telefoontonen heen komt er licht - de belofte aan jezelf om op te staan, jezelf af te schudden en verder te gaan, zelfs als je hart nog steeds de oude naam fluistert.