2012

De nachtelijke straten, waar luxe medailles naast het stof van de hoek liggen - het is net een wandeling door een vreemd fotoalbum: goud naast een kartonnen doos, pathos en de gebruikelijke onrust. De stem breekt door - alsof iemand tegelijkertijd grappen maakt en dreigt, inzetten op humor en hoge inzetten: “Ik ben op het dak geklommen, ik zweef als Spider-Man” en meteen daarna - “Ik schiet als ik idioten tegenkom”. Ironisch en een beetje gangsterachtig warm, als een gesprek op een bankje, waar woorden zowel bescherming als reclame voor de eigen legende zijn.

De muziek klinkt als verkeerslichten in een steegje: scherp, zonder overbodige versieringen, maar met het vermogen om het ritme vast te houden. Het gevoel blijft hangen dat het hier meer gaat om overleven en stijl dan om plannen voor morgen - over het leven dat om zijn as draait en ofwel moed ofwel een goede dekking vereist. Een mix van bravoure en eenvoudige straatobservaties - bijna een familiechronique in een hiphopjasje, waarbij elke couplet weer een nieuw verhaal uit de buurt is.