P.I.B

De ruwe beat drukt als de betonnen muren van de binnenplaats, en in deze regels ruik je de geur van metaal, een rokerige kamer en te dure vrijheid. Hier is geen vergulding, alleen hijgende adem na het rennen en korte zinnen die een koude wind laten waaien. Het geld glipt door de vingers als kleingeld door een traliewerk, maar de spanning drijft verder: een doelpunt maken, de jackpot winnen, iedereen een stap voor zijn.

Beelden flitsen voorbij als schijnwerpers: tribunalen en tribunes, advocaten achter de kassa, streetball met NBA-achternamen, sloten die makkelijker te breken zijn dan te openen. Het klinkt allemaal opzettelijk zwaar, vet, zonder overbodige versieringen. Dit is geen lofzang op de glorie, maar een verhaal over hoe je overleeft - met je vuisten, je verstand, je snelheid. En terwijl de beat klinkt, is één ding duidelijk: je kunt het met niemand vergelijken, want hier spreken ze met het zelfvertrouwen van iemand die het moeilijkste al heeft meegemaakt en heeft geleerd om van chaos een wapen te maken.